Karta parkingowa jest dokumentem, który niepełnosprawnym mającymi trudności w poruszaniu się bardzo ułatwia życie. Pozwala skorzystać z parkingu w zatłoczonym centrum miasta, pod urzędem lub przychodnią. Szukając miejsca w strefach płatnego parkowania warto uważać i najlepiej zapoznać się z informacją umieszczoną na parkomatach, czy karta parkingowa w strefie, w której się znajdujemy zwalnia nas z opłat (w Polsce nie ma bowiem jednego przepisu, który regulowałby
te kwestie). Karta parkingowa wydawana jest osobie niepełnosprawnej w formie imiennej legitymacji ze zdjęciem oraz nalepki na pojazd – na dokumentach tych widnieje charakterystyczny znak wózka inwalidzkiego.

Dla niepełnosprawnych (zwłaszcza tych, mieszkających w dużych miastach) posiadanie karty to przede wszystkim przywilej parkowania w miejscach oznaczonych tzw. kopertą. Miejsca parkingowe przeznaczone wyłącznie dla osób niepełnosprawnych znajdują się bowiem przed wieloma urzędami, przychodniami, czy bibliotekami. Parkingi w centrach miast i galerii handlowych również mają wydzielone miejsca postojowe dla niepełnosprawnych, więc osobie z kartą parkingową łatwiej jest po prostu znaleźć wolne miejsce.

W większości miast niepełnosprawni posiadający kartę parkingową zwolnieni są zupełnie z opłat w strefie płatnego parkowania. Jednak kwestie te reguluje prawo miejscowe, dlatego zawsze warto upewnić się, w tej sprawie, czytając informacje zamieszczone na parkomatach.
Ale przywileje nie kończą się na miejscach parkingowych, dotyczą również możliwości niestosowania się do niektórych przepisów ruchu drogowego, przede wszystkim tych, które ograniczają wjazdy i postoje.

 

 

 

 

Dzięki karcie parkingowej możemy nie stosować się do 9 znaków zakazu:









• B-1 – „zakaz ruchu w obu kierunkach”
• B-3 – „zakaz wjazdu pojazdów silnikowych
z wyjątkiem motocykli jednośladowych”
• B-3a – „zakaz wjazdu autobusów”
• B-4 – „zakaz wjazdu motocykli”
• B-10 – „zakaz wjazdu motorowerów”
• B-35 – „zakaz postoju”
• B-37 – „zakaz postoju w dni nieparzyste”
• B-38 – „zakaz postoju w dni parzyste”
• B-39 – „strefa ograniczonego postoju”


Ogólnie mówiąc, kartę parkingową może otrzymać osoba niepełnosprawna, jeśli posiada odpowiednie orzeczenie, a także instytucja, której zadaniem jest sprawowanie opieki nad niepełnosprawnymi.
W przypadku osób niepełnosprawnych warunkiem zdobycia karty parkingowej jest posiadanie orzeczenia wydanego przez zespół do spraw orzekania o niepełnosprawności. O tym, jakie formalności należy spełnić, aby uzyskać orzeczenie o niepełnosprawności dowiesz się czytając artykuł „Orzeczenie o stopniu niepełnosprawności Kto może je otrzymać i do czego jest potrzebne”. Jednak nie każde orzeczenie wiąże się z przywilejem posiadania karty – dokument musi bowiem spełniać określone wymogi.
Dla osób po 16-tym roku życia karta parkingowa wydawana jest na podstawie orzeczenia o:

Jeśli uważasz, że należy Ci się karta parkingowa, a Twoje orzeczenie nie spełnia któregoś z powyższych warunków powinieneś złożyć odwołanie. O warunkach skutecznego odwoływania się od decyzji zespołu do spraw orzekania przeczysz w artykule „Jak skutecznie odwołać się od decyzji zespołu ds. orzekania o niepełnosprawności wydającego orzeczenia o stopniu niepełnosprawności”.

Jeśli chodzi o wydanie karty parkingowej dla dzieci i młodzieży przed 16-tym rokiem życia, to jedynym warunkiem, jakie musi spełniać orzeczenie jest wpis „spełnia przesłanki” we wskazaniu nr 9.
O wydanie karty parkingowej starać się mogą także placówki zajmujące się opieką, rehabilitacją lub edukacją osób niepełnosprawnych, które mają problemy w poruszaniu się. Kartę parkingową wydaje się na wniosek instytucji, a do wniosku należy dołączyć kserokopię dowodu rejestracyjnego samochodu.

Kartę parkingową wydają wydziały komunikacji działające przy urzędach miast lub przy starostwach powiatowych. Formalnością, jaką trzeba spełnić jest wypełnienie wniosku o wydanie karty, do którego należy dołączyć:

Opłatę, w wysokości 25zł, uiszczamy we wskazanej przez urząd kasie lub punkcie poboru opłat. Osoba niepełnosprawna może wniosek złożyć osobiście, poprzez upoważnioną pisemnie osobę lub przesłać listownie. Podobnie jest z odbiorem karty
– na wniosku należy zaznaczyć formę, w jakiej życzymy sobie odebrać gotowy dokument. Jeśli tylko wniosek o wydanie karty parkingowej spełnia wymogi formalne, to większość urzędów wydaje je niemal „od ręki”. Na wydanie karty wydział komunikacji ma 30 dni.

Osoba nieposiadająca prawa jazdy i samochodu może wyrobić kartę parkingową. Posiadanie prawa jazdy
i samochodu nie mają w tym przypadku żadnego znaczenia, bo karta przeznaczona jest do „przewozu osoby niepełnosprawnej”. Niepełnosprawny zaś może, ale przecież nie musi prowadzić sam, a poza tym problemy w poruszaniu się może mieć przecież 5-latek, który z oczywistych względów prawa jazdy mieć nie będzie. Jeśli opiekunowie niepełnosprawnego dziecka zdobędą dla niego odpowiednie orzeczenie o niepełnosprawności, to maluch również ma prawo do wyrobienia karty.
Jeśli chcemy przewieźć osobę niepełnosprawną, która ma kartę parkingową, ale nie ma prawa jazdy, samochodu lub z innych przyczyn nie może sama prowadzić, to kartę niepełnosprawnego umieszczamy tak, aby numerem i datą ważności (a nie stroną ze zdjęciem!) była widoczna za przednią szybą naszego pojazdu (podobnie jak robimy to z biletem parkingowym). W ten sposób przejmujemy na czas przewozu osoby niepełnosprawnej przywileje przysługujące jej z tytułu posiadania karty.

Ale korzyści wynikające z posiadania karty nie kończą się na parkingach. Jeśli przy wejściu do np. szpitala obowiązuje zakaz postoju, a parking znajduje się w większej odległości, to korzystając z karty osoba niepełnosprawna może zatrzymać się tuż przed wejściem. Podobnie można ominąć zakazy wjazdu, jeśli tylko dojazd zapewni niepełnosprawnemu dogodniejsze dojście do budynku. Co ważne, z przywilejów tych niepełnosprawny skorzystać może nawet wówczas, gdy sam nie posiada prawa jazdy i samochodu, a opisane uprawnienia obowiązują na terenie całej Unii Europejskiej.